Anne olunca gün ne kadar berbat geçerse geçsin o kapıdan eve gülümseyerek girmeyi prensip edindim ya da edinmeye çalışıyorum. Henüz anne kuzusuyken memeden kopardığım oğlumdan bunu çok görmemeliyim. Aşkımmmm ben geldim diye bağırarak eve girdiğimde oğlumda aynı anda bana atılıyor ve kucaklaşıyoruz kapıda...
Ama işte, hayat her günü aynı sunmuyor ki hiçbirimize... Bazı haftalar olağan geçerken bazen kötü şeyler birbirini kovalıyor, bazen hüzün ağır basıyor, ağlamak lazım geliyor, eve gidip sıcak duş alıp yorganın altına girmek belki. Ama işte anneyseniz siz de, o kapının dışında hüznünüzü bırakıp mutluluk makyajınızı yapmalı ve bebeğinize sımsıkı sarılarak teselli bulmalı gözyaşlarınızı içinize akıtmalısınız ta ki o uyuyana kadar...Ta ki onunla sohbet edebilecek kıvama gelene kadar, ta ki o da duyguları öğrenene kadar, hastalık, ölüm, hüzün gibi kavramları algılayıp üzülme anneciğim diyene kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder